Drielandenpunt

4 december
In Yangoon zitten we met zijn allen te wachten in een centrale hal zonder een duidelijke gate. Een mannetje met een bordje kondigt het vertrek van het vliegtuig aan. Wel opletten want er gaan er drie op hetzelfde moment en ieder staat bij elkaar. Met een generator wordt het propellervliegtuig gestart. Het lijkt er bijna op of we het vliegtuig nog met zijn allen moeten aanduwen, een erg versleten vliegbus. En dan met een vaartje van 700 km per uur naar Lashio. Over ruig landschap; bergen, tropisch woud en talloze meren.

Aangekomen in Lashio stap je uit en loop je het betonnen schuurtje in en weer uit, langs een soort paardenhek naar de poort 150 meter verderop. Daar wordt alles in de open lucht heen gebracht, zoek maar uit. Met een luxe auto naar Hsipaw en het stadje verkent. Het verkeer bestaat uit een enkele fiets, grote vrachtauto’s, chinese vrachtwagentjes met een tractormotortje als aandrijving voorop, brommertjes en een kleine laadbak erachter en een enkele fiets. De tijd heeft lang stil gestaan.

Met de gids de dag erop een wandeling naar diverse kloosters met jonge monniken. Die lijken vaak meer op een oude fabriekshal met zinken platen dan op een klooster en verderop de nonnetjes gedag gezegd. Door rijstvelden en theeplantages gewandeld met natuurlijk een thee- lunchbreak bij mensen thuis.

6 december
Van Hsipaw per local bus ’s-morgens vroeg naar Kyaukme. En na aankomst direct met 2 jonge gastjes (gids en zijn 12-jarig broertje) op de motorbike op weg naar de trekking. Prachtige vergezichten en steile klimmetjes maar zeker de moeite waard om het drielandenpunt (Birma-India-China) te zien. Ook hier erg veel theeplantages waar we nu van alles vanaf weten en diepe ravijnen afgewisseld met een waterval. In de bergdorpjes is het een hartelijk welkom, kinderen verzamelen zich, zingen liedjes (wij ook) en de ballonnen zijn niet aan te slepen. En overnachting in een Homestay, de mensen leven in houten rotan huisjes op palen, hebben hun eigen groentetuin en wat kippen en een buffel voor het land. Minder dan 50% van de kinderen gaat hier in de bergen naar school. We bezoeken er (weer) één van. In één grote ruimte zijn 4 leerkrachten aanwezig, ieder met zo’n 10 a 15 leerlingen: basisonderwijs. Waar Nederland ligt weten ze niet. We geven ze pennen en schriften.

De bergbevolking (Shan) leeft sober. Ook wij slapen op een dun matje (!) met een deken eronder omdat we anders helemaal de vloer voelen. In dezelfde ruimte wordt er door plaatselijke mannelijke bevolking hevig over kwesties gediscussieerd. De guerrilla van de Shan is niet ver weg in de heuvels en er blijken die week 7 militairen door de Shanrebellen gedood te zijn bij een brug een dorp verderop. We hebben daar niet echt weet van maar men is wel trots en draagt dat ook uit. Men wil dat de erkenning van 1947 wordt nagekomen. Dat geldt voor meer bergvolken. En China exploiteert het land.

We eten meestal in de local tentjes. Rijst met allerlei soorten groenten, kip, soms vis en er zijn ook meer variaties vlees te krijgen maar die slaan we over. Heerlijk eten niet te spicy maar wel goed gezouten. Thee in overvloed in alle soorten. Gebottelde flessen water zijn ook overal verkrijgbaar vaak voor weinig of niets.

De volgende dag de trein van de beroemde Birmaspoorlijn genomen vanuit Hsipaw naar Pyin Oo Lwin met een enorme brug over een Birmees grand canyon.